Pełne humoru i bohaterskich czynów losy dwóch kozaków, wysłanych do Petersburga z wiadomością do Carycy Katarzyny, przeplatane mistycyzmem i historyzmem Kozaczyzny złotych czasów.

14.04.2016 / czwartek / godz. 20.00

Kino Nowe Horyzonty, ul. Kazimierza Wielkiego 19a-21 Wrocław

Wstęp wolny

kraj i rok produkcji: Ukraina (USRR) 1972

czas trwania: 79’

kolor: kolorowy

język: ukraiński/rosyjski

reżyser: Borys Iwczenko

scenariusz: Iwan Dracz

zdjęcia: Witalij Zymoweć

montaż: Tamara Serdiuk

muzyka: Nina Matwijenko, Marija Mykołajczuk

obsada: Iwan Mykołajczuk, Wasyl Choroszko, Hałyna Dołhozwjaha, Fedir Stryhun

produkcja: Narodowe Studio Filmowe im. O. Dowżenki

Film, oparty na motywach utworu Nikołaja Gogola o tym samym tytule, łączy elementy tragikomedii i karnawału. Heroiczna, a zarazem komiczna opowieść o losach dwóch kozaków – Wasyla i Andrija, których hetman posyła z wiadomością do Carycy Katarzyny. Ich wspólna podróż przepełniona jest licznymi przygodami oprószonymi mistycyzmem. Pośród zabawnych splotów akcji możemy odczytać drugie dno filmu: historię Kozaczyzny XVI i XVII wieku. Prawdziwym zamiarem reżysera, ukrytym pod intencją rozbawienia widza, było przedstawienie uczucia ciągłego upływu czasu i progresywnych przemian świata, w którym nie powiedziano jeszcze ostatniego słowa oraz ukazanie jedności narodu, cechującego się naturalną siłą i chęcią życia: tego, co scala Ukraińców jako naród i daje nadzieje na lepszą przyszłość. Film został nakręcony w czasach silnej rusyfikacji i cenzury, dlatego przez wzgląd na widoczne przejawy identyfikacji narodowej oraz gloryfikacji Kozaków szybko został odesłany na przysłowiową półkę, z której powrócił dopiero po dziesięciu latach.

Borys Iwczenko

Urodzony 29 stycznia 1941 roku w Zaporożu. Ukraiński reżyser i aktor, syn reżysera Wiktora Iwczenki. Ukończył reżyserię na Państwowym Uniwersytecie Filmu, Teatru i Telewizji im. Karpenka-Karego w Kijowie. Przez ponad 30 lat pracował jako reżyser w Narodowym Studio Filmowym im. O. Dowżenki. W tym czasie zrealizował szereg filmów, które od pokoleń widnieją w rankingach najlepszych dzieł w historii ukraińskiego kina. Jeden z głównych przedstawicieli fenomenu kina poetyckiego. W oczach aktorów i twórców pozostał niesamowicie skromnym, wrażliwym i introwertycznym człowiekiem, szanowanym w całym filmowym towarzystwie. Zmarł 28 czerwca 1990 roku w Kijowie, gdzie został pochowany na Cmentarzu Bajkowym.

Filmografia:

1968 – Annyczka / Анничка / Annychka

1971 – Ołesia / Олеся / Olesya

1972 – Zagubiony list / Пропала грамота / The Lost Letter

1974 – Maryna / Марина /Maryna

1990 – Opowieść o Iwanie / Небилиці про Івана / Stories about Ivan

 

Share This: